چند بسته فلوکسیتین 20 برای چند لحظه صبوری ام کافی ست
رؤیا؟
چند پاکت سیگار
برای فراموش کردن روزهایی که دود شدند؟
چند مرتبه دوش سرد
برای فرونشاندن هیجان مرگ در خونم؟
از : فاطمه سالاروند
شب لالایی اش را گفت
اما به خواب نرفتم
هنوز
در جایی
بیداری
با کسی..
از : علی شفیعی
هیچ می‌دانی ز درد من هنوز
از درون گرم و سرد من هنوز
هیچ می‌دانی چه تنها مانده‌ام
چون صدف در عمق دریا مانده‌ام
هیچ می‌بینی زوال برگ را
ابتدا و انتهای مرگ را
هیچ می‌بینی نهاد و ریشه را
یاد داری لذت اندیشه را
هیچ می‌بینی چه سبز است این درخت
شاخه‌ای می‌چینی از اشجار بخت
هیچ باران را تماشا می‌کنی
چشمه‌ساران را تماشا می‌کنی
می‌زنی دستی به گیتاری هنوز
می‌دمد از پنجه‌ات باری هنوز
هیچ سازی در صدایت می‌خزد
نقش پروازی ز پایت می‌خزد
هیچ می‌دانی زبان من چه بود
لحن این و لفظ آن من چه بود
گوییا بشکسته بالم در سخن
شمع بی‌رنگ زوالم در بدن
خسته‌ام از باور و ناباوری
می‌نخواهم ارتفاع دیگری
عمق تب‌دار زمینم آرزوست
یا شبی در مسلخ تاریک دوست
سینه‌ام پربار و بارم از صداست
نیک اگر بینی همه مقصد تو راست
رنگ تدبیر جهان من تویی
برگ سبز استخوان من تویی
خواب می‌بینم هنوز از شانه‌ات
خانه میگیرم درون خانه‌ات
دردم از اندیشه‌ام بیدارتر
نفس حیوانی به چشمم خوارتر
در جهان خود عیان می‌بینمت
اوج طغیان بیان می‌بینمت
من جهان را بر دو عالم داده‌ام
از درون خود جهانی زاده‌ام
این جهان جای زوال عشق نیست
جای حیوان در روال عشق نیست
جای درد بی‌زبان دردهاست
جای تکمیل مضامیر صداست
جای تذهیب فلات سینه است
جای ترویج حق آیینه است
گرچه تو با این جهان بیگانه‌ای
گرچه دور از ذهن سبز خانه‌ای
لیک من با عشق پایت می‌دهم
در جهان خویش جایت می‌دهم
تو دگر چیزی به جز من نیستی
من تو هستم، تو به جز من کیستی
آشنایی با همه زیر و برم
گرچه پنداری که در هستی کمم
آه، من را از درون من مگیر
نور را از قطره خون من مگیر
خیمه‌های عشق را ویران مکن
سینه‌ام را خالی از ایمان مکن
آفتابیم و به هم تابیده‌ایم
هرچه عالم بود، آن را دیده‌‍ایم
پس جهان را در جهان من بدان
زهد کاذب را ز طرح دل بران
من جهان را در ته شب یافتم
از سیاهی آفتابی بافتم
آفتاب من تویی در عمق شب
بس که تابیدی به من مردم ز تب
از تب مرگ است این گفتارها
ریشه‌ها و پودها و تارها
ما پر از جوش و خروش مقصدیم
فکر پرواز نود اندر صدیم
از سخن چون عشق می‌ماند ز ما
پس رها کن خویشتن را در صدا
چون صدا عشق است و پرواز است عشق
در نهایت، جمله آغاز است عشق
عشق جان است و جهانی در سخن
وآن جهان آکنده از گفتار من
من همه ذرات نورم در شتاب
خود دلیلم بر وجود آفتاب
لیک در من جز غمی بیدار نیست
این سخن هم انتهای کار نیست...
فروغ فرخ زاد
پ.ن:
دانلود
فایل تصویری کیفیت پایین (16 مگابایت)
http://www.4shared.com/video/2XtXv3XN/Dar_Nahayat_Jomleh_Aghaz_Ast_E.htmlفایل تصویری کیفیت بالا (35 مگابایت)
http://www.4shared.com/video/A-sUcgKs/Dar_Nahayat_Jomleh_Aghaz_Ast_E.htmlفایل صوتی (2.3 مگا بایت)
http://www.4shared.com/audio/h79TUsKD/Dar_Nahayat_Jomleh_Aghaz_ast_E.htmlماه پوشیده به سمت تو سرورویش را
دشت برداشته از منظره آهویش را
موجها سرد و خجالت زده بر میگردند
که ندارند کمی پیچ و خم مویش را
همه هم دست که من سوی تو را گم بکنم
مانده ام روی تو را در چه تجسم بکنم
مانده ام راه به دنیای لبت باز شود
که به این شعر اگر پای لبت باز شود
لحظه ای بگذر از این باغ که از فرط حسد
لب صد غنچه به حاشای لبت باز شود
گفته بودی که دلم تا بتپد می مانی
چتر برداشتی و رفتی از این بارانی
ای که در زندگیم غیر تو یک سطر نبود
یعنی این خانه به اندازه ی یک چتر نبود ؟
ای غزل آئینه ی قرنـیه ی میشی تان
بگذارید بیاییم به درویشی تان
بس که در کوچه به بی رهگذری زل زده ام
هی دم از چشم تو و فن تغزل زده ام
سنگ های طرف پنجره هم ظن شده اند
بس که حرف از تو زدم ، شکل شنیدن شده اند
بی تو از مـَـردم این شهر تنفر دارم
من از آن کوچه ی بن بست ، دلی پـُـر دارم
های ، همبستر پر روزترین شبهایم
سنگ و چوب اند بدون تو مخاطب هایم
بس که بی مهری از این کوچه به چشم آمده است
آسمان از تو و این کوچه به خشم آمده است
لبت آتش که نه ، آتش که نه ، آتشکده ای
اصلن آتشکده را با لبت آتش زده ای
ولی آتش که نباید به کسی زل بزند
از سر عمد به دنیای کسی پل بزند
زندگی سوخته در شعله ای از هـُـرم تنت
محتوای غزلی ریخته در فــُُـرم تنت
کاش برگردی و در رو به تو آغاز شود
که به این شعر اگر پای لبت باز شود
از : عظیم زارع
