كارو

_________________________________________________
 خداوندا
اگر روزی تو از عرشت , به زیر آیی , لباس فقر بر پوشی
غرورت را برای , لقمه ای نان بریزی , زیر پای مردمان پست و لاایمان
زمین و آسمان را کفر می گویی.نمی گویی؟
خداوندا
اگر در ظهر گرماخیز تابستان , لبان تشنه ات بر کاسه روئین قیراندوی بگذاری
تن خود را به زیر سایه ی دیوار دست خواب بسپاری
و قدری آنطرف تر خانه های مرمرین دیوار بینی
دستانت برای سکه ای , این سو و آن سو در گذر باشد
که شاید رهگذاری , از درونت با خبر باشد
زمین و آسمان را کفر می گویی ,نمیگویی؟
خداوندا
اگر روزی گذر کردی , زحال ما خبر کردی و
با چشمان خود نامردی ها را نظر کردی
پشیمان میشوی از قصه ی خلقت
از این بودن
زمین و آسمان را کفر می گویی , نمی گویی؟

آتش شهوت..
پدر آنشب اگر خوش خلوتی پیدا نمی کردی. تو ای مادر اگر شوخ چشمی ها نمی کردی تو هم ای آتش شهوت شرر بر پا نمی کردی کنون من هم به دنیا بی نشان بودم
پدر آنشب خیانت کرده ای شاید نمی دانی. به دنیایم هدایت کرده ای شاید نمی دانی از این بابت جنایت کرده ای شاید نمی دانی
___________________________________________________________

(کفرنامه)

خداوندا تو کیستی؟

کیستی ای موج کف آلود و سیل عبوس بی توقف؟

که هزاران من گنگ، از عطش نور شدن در راه تو خاکستر شدیم

ببین دستانی را که هنوز تشنه کا م و تاریک بازیچه ی فریب تو هستند

و بخوان چشمانی را که خاکسترنشین اشک انتظار آغوش تو شدند

گوش کنید ای شمایان،کدامین خدای وسعت عشق سپیدتان را می بوید؟

خدای فاصله ها ؟ خدای شکست ها؟

خدایی که خود آفریدگار احساس و رنگ است اما مرگ ما هی ها و پرپر شدن  پروانه ها را به سادگی  می پذیرد        

دیگر   از بوی نحس  نفرین تو نمی ترسم

و روح زخم خورده ام را از قفس(بایدها و نبایدهای)تو می رهانم

به راستی از تو و وعده های بی چراغ تو نفرت می کنم

شب است و ماه می رقصد ستاره نور می پاشد

نسیم پونه ها عطر شقایق ها

ز لبهای هوس آلود زنبق بوسه می گیرد

خداوندا تو در قرآن جاویدت به انسان وعده دادی

تو می گفتی که نامردان بهشتت را نمیبینند

من اما دیده ام نامرد نامردی

که با خون رگ مردان عالم کاخ می سازد

تو می گفتی اگر

اهریمن شهوت بر انسان حکمفرما شد

من آنرا با صلیب خشم خود مصلوب می سازم

من اما دیده ام چشمان شهوت ناک فرزندی‌

که بر اندام لخت مادرش دزدانه می پایید

تو بر لعن و نفرینت

اگر مردانگی اینست

به نامردی نامردان قسم نامرد نامردم

اگر دستی به قرآنت بیالایم

                                                  (کارو)
_______________________________________________________________________

راز آفرینش



خدایا چرا ما را آفریدی؟

 

می خواهم در لذت و شادی و رضایت زندگی کنید.

می خواهم دست مهر و محبت بر سرتان بکشم.

می خواهم سر به دامان من بگذارید و گریه کنید تا به آرامش برسید.

می خواهم با غرور  شمارا به فرشتگان نشان دهم و به آفرینشتان افتخار کنم.

می خواهم خنده هایتان را از ته دل بشنوم.

می خواهم برایم گریه کنید تا بخندانمتان.

می خواهم از من بخواهید تا به شما بدهم.

می خواهم همگی برایم آواز بخوانید.

می خواهم همگی مرا در آغوش بگیرید.

می خواهم همگی مرا تماشا کنید.

می خواهم فقط به یاد من باشید و فقط مرا صدا بزنید.

 من یگانه کسی هستم که شمارا آفریده

دگر فریاد ها در سینه ی تنگم نمی گنجد

دگر از فرط می نوشی میم مستی نمی بخشد

دگر حشیش و گرس و بنگ آرامم نمی سازد

باری بدن اندوه و خرامان است

دلم خواهد که فریاد رعد آسا زنم

فریاد بر گویم خدایی نیست!

خدایی که فغان و ناله هایم در دل او بی اثر باشد

خدا نیست

خدا هیچ است!

خدا پوچ است!

... خدا جسمی است بی معنی!

"خدا یک لفظ شیرین است"

من اینک ناله ی نی را خدا خوانم

من آن پیمانه ی می را خدا خوانم

خدای من حشیش و گرس و بنگ می باشد

خدای من شراب خون رنگ می باشد

شما ای مولیانی که می گویید خدا هست؟!

و برای او صفتهای توانا هم روا دارید!

بگویید پس بفهمم

چرا اشک مرا هرگز نمی بیند؟

چرا ناله های قلب مرا هرگز نمی شنود؟

"عجب بی پرده امشب من سخن گفتم؟!!!!"

خداوندا...

اگر در نعشه ی افیون از من مست گناهی سر زد ببخشیدم

ولی نه؟!

چرا من روسیه باشم؟

چرا غلاده ی تهمت مرا در گردن آویزد؟

شب است و ماه میتابد

ستاره نقره می باشد

و گنجشک بر لبان هوس انگیز زنبق می زند بوسه

من اما سرد و خاموشم

خداوندا...

تو در قرآن جاویدت هزاران وعده ها دادی

تو می گفتی که نامردان بهشت را نمی بینند

ولی من دیده ام

که نامردان به از مردان

((از خون جوانها،کاخها ساختند))!

تو میگفتی اگر اهریمن شهوت

بر انسان حکم فرماید

من او را با صلیب خویش مصلوب خواهم کرد!

ولی من دیده ام

چشمان شهوت ران فرزندی

که بر اندام لخت مادرش دزدانه می لغزید!

پس...قولت!

اگر مردانگی این است

به نامردی نامردان قسم

نامرد نامردم اگر دستی به قرآنت بیالایم
+

 



کارو
 همانا پدر!خداوند گار آتش! که سرشتت ازآتش سوزان است نگهبانان دوزخت را امر فرما که درهای عذاب ابدی را بر روی گناهکار ترین گناه کاران، ارباب فتنه و تبعیض و تمامی فریب خوردگان پیامبران دروغینش بگشایند.که اکنون زمان پیروزی فرزندانت است.... همانطور که وعده داده بودی
کفرنامه

در تمام دشت نیست یک فریاد....
ای خدوندان ظلمت شاد! از بهشت گندتان٬ ما را جاودانه بی نصیبی باد!
باد تا فانوس شیطان را بر آویزم در رواق هر شکنجه گاه این فردوس ظلم آئین!
باد تا شب های افسوس مایه تان را٬ من به فروغ صد هزاران آفتاب جاودانی تر کنم نفرین! احمد شاملو




خدایم آه خدایم صدایت میزنم بشنو صدایم از زبان کارو فریادت دهم٬ اگرهستی برس به فریادم!
خداوندا! اگر روزی از عرشت به زیر آیی و لباس فقر بپوشی و برای لقمه نانی غرورت را به پای نامردان بشکنی
زمین و آسمانت را کفر میگویی٬ نمیگویی؟
خداوندا اگر در روز گرماگیر تابستانیتن خسته خویش را بر سایه دیواریبه خاک بسپاری اندکی آنطرف تر کاخ های مرمرین بینی
زمین و آسمانت را کفر می گویی٬ نمی گویی؟!
خداوندا اگر با مردم آمیزی شتابان در پی روزیز پیشانی عرق ریزیشب آزرده و دل خسته تهی دست و زبان بستهبسوی خانه باز آیی
زمین و آسمانت را کفر می گویی٬ نمی گویی؟!
خدایا ! خالقا ! بس کن جنایت رابس کن تو ظلمت را
تو در قرآن جاویدت هزاران وعده دادی تو خود گفتی که نا مردمان بهشتت را نمیبینند ولی من با دو چشم خویشتن دیدمکه نا مردمان ز خون پاک مردانت هزاران کاخ میسازند
خدایا ! خالقا ! بس کن جنایت رابس کن تو ظلمت را
تو خود گفتی اگر اهرمن شهوتبر انسان حکم فرماید تو او را با صلیب عصیانت مصلوب خواهی کردولی من با دو چشم خویشتن دیدم پدر با نورسته خویش گرم میگیرد برادر شبانگاهان مستانه از آغوش خواهر کام میگیرد نگاه شهوت انگیز پسر دزدانه بر اندام مادر می لرزد قدم ها در بستر فحشا می لغزد
خدایا ! خالقا ! بس کن جنایت رابس کن تو ظلمت را
تو خود سلطان تبعیضی تو خود فتنه انگیزیاگر در روز خلقت مست نمیکردییکی را همچون من بدبخت یکی را بی دلیل آقا نمیکردیجهانی را اینچنین غوغا نمیکردی هرگز این سازها شادم نمیسازددگر آهم نمیگیرد دگر بنگ و باده و تریاک آرام نمیسازدشب است و ماه میرقصد ستاره نقره می پاشدمن اما در سکوت خلوتت آهسته میگریم اگر حق است زدم زیر خدایی
                                                                                

 
     « کارو»

شبی مست رفتم اندر ویرانه ای
ناگهان چشمم بیافتاد اندر خانه ای نرم نرمک پیش رفتم
در کنار پنجره تا که دیدم صحنه ی دیوانه ای
پیرمردی کور و فلج درگوشه ای
مادری مات و پریشان همچنان پروانه ای
پسرک از سوز سرما میزند دندان به هم
دختری مشغول عیش و نوش با بیگانه ای
پس از ان سوگند خوردم مست نروم بر در خانه ای
تا که بینم دختری عفت فروشد بهر نان خانه ای

بهای نان

دوش مست و بی‌خبر بگذشتم از ویرانه‌ای

در سیاهی شب، چشم مستم خیره شد بر خانه‌ای

چون نگه کردم درون خانه از آن پنجره

صحنه‌ای دیدم که قلبم سوخت چون جانانه‌ای

کودکی از سوز سرما می زند دندان به هم

مردکی کور و فلج افتاده‌ای در یک گوشه‌ای

دختری مشغول عیش و نوش با بیگانه‌ای

مادری مات و پریشان مانده چون دیوانه‌ای

چون که فارغ گشت از عیش و نوش آن مرد پلید

قصد رفتن کرد با حالت جانانه‌ای

دست در جیب کرد و زآن همه پول درشت

داد به دختر زآن همه پول درشت چند دانه‌ای

بر خودم لعنت فرستادم که هر شب تا سحر

می‌روم مست و شتابان سوی هر میخانه‌ای

من در این میخانه، آن دختر ز فقر

می‌فروشد عصمتش را بهر نان خانه‌ای