پول قدیم ایران

رپایه تالیفات مورخان یونان باستان و بررسی‌های بعدی مستشرقین اروپایی و تطبیق تقویم‌ها، پول رسمی ایران (سكه داریك) در ژانویه سال‌جاری (سال 2010) 2 هزار و 514 ساله شده است.

داریوش بزرگ دستور ضرب این سكه را در نخستین ماه زمستان سال 504 پیش از میلاد داده بود. سكه های داریك (گرفته شده از نام داریوش) كه تا پایان عهد هخامنشیان رایج بودند وزنی تقریبا برابر داشتند و از این لحاظ (ضرب سكه هموزن و هم عیار و متحد الشكل)، ایران پیشرو سایر ملل است. نقش تصویر رئیس کشور بر یکطرف سکه نیز از زمان داریوش مرسوم شده است. بسیاری از كشورها نام پول ملی خود را از اسامی تاریخی گرفته اند، مثلا پول ونزوئلا از نام سیمون بولیوار، تاجیكستان از نام سامانیان (سامانی) و ... ولی نام پول ملی ما، ریال، از اسپانیا است!. چرا ما نباید پول ملی خود را به نام باستانی اش «دارا (داریك)» بازگردانیم؟! یكی از غفلت های پهلوی ها نیز در دوران سلطنت همین بود. اینان مراسم دو هزار و پانصدمین سال تاسیس دولت مركزی ایران را برگزار كردند، ولی نام پول ملی را به اسم باستانی اش باز نگردانیدند ...

سکه‌های زر را دریک (داریک) و سکه‌های سیم را شِکِل (سیگلو) می‌گفتند. وزن دریک ۸٫۴۲ گرم و و وزن شِکِل ۵٫۶۰ گرم بود. عیار سکه‌های دریک بسیار بالا بود و با آزمایش روی نمونه‌های به دست آمده معلوم شده‌است که فلزش تنها ۳٪ آلیاژ ‌داشته‌ است. این خلوص بالا باعث رواج این سکه شد و همواره سکه‌های طلای هخامنشی به شدت در جهان معتبر بودند. در اواخر دوران هخامنشی دودریکی هم ضرب شد. کیفیت سکه‌های زر در تمام دوران هخامنشی ثابت ماند.

جالب است بدانید كه كتیبه های به دست آمده از تخت جمشید به ما می گویند كه مزد استادان صنعتگر و هنرمند كه در تخت جمشید كار می كردند، چه ایرانی و چه غیر ایرانی، هر پنج روز یك داریك بوده كه مزد بسیار قابل توجهی است، خصوصآ وقتی كه بدانیم همان موقع قیمت یك گوسفند یك سیگلو برابر با یك بیستم داریك بوده است. و این در حالی است كه برای ساختن یك هرم یا معبد در مصر تمام مردان مصری به بیگاری گرفته می شدند و به آنها مزدی داده نمیشد