شاعر : استاد فریدون مشیری

دستم ز دامانت برفت ای نازنین جانم بسوخت 

آن غنچه نو رسته در دامان آمالم بسوخت     

گفتم فراق یار را طاقت نیارد تاب من

باور نکردم هجر تو آتش شد و تابم بسوخت

دل شعله ور از عشق تو جان بیقرار از هجر تو

هم عشق و هم هجرت ببین با هم چه آسانم بسوخت

شمعی و من پروانه ام عقلی و من دیوانه ام

پروانه دیوانه ام عشقت پروبالم بسوخت

ای درد و ای درمان من ای یاور پنهان من

رخ بر متاب از جان من بنگر که بنیانم بسوخت

هر دم شب تار دلم در جستجوی نور توست

یک پرتوی زان نور خود بنما که سامانم بسوخت

سودای عشقت گر شود جان و دل بیمار من

روح از کفم بیرون رود ان دم که پیمانم بسوخت

چه جاي ماه ،
كه حتي شعاع فانوسي
درين سياهي جاويد كورسو نزند
به جز قدمهاي عابران ملول
صداي پاي كسي
سكوت مرتعش شهر را نمي شكند
***
به هيچ كوي و گذر
صداي خنده مستانه اي نمي پيچد
***
كجا رها كنم  اين بار غم كه بر دوش است ؟
چرا ميكده آفتاب خاموش است !
*****

لب دريا رسيدم تشنه، بي تاب،
ز من بي تاب تر، جان و دل آب،
مرا گفت : از تلاطم ها مياساي !
كه بد دردي است جان دادن به مرداب !